Yaşamın nesri, itiraf etmeli ki, tatlıydı. Vaat ettiği gibi, uzayan ve sanki ebedi bir ses armağan ediyordu insana; kulağımı havanın yumuşak-ritmik salınımları ile uyuşturarak. Daha basit bir deyişle, alçak sesli bir horlamaydı bu. Bana ait. Uyuyordum.