Bu roman kendi düğününden kaçıp giden bir kızın romanı. Kaçıp gidilen bir pansiyon var, içine düşülen bir yaz, kuşatan deniz ve saran insanlar... Uzak Yazlar Pansiyonu bundan böyle yaşamı bir bunaltı haline getirmiş insanlardan kaçılan bir yer olarak anılacak ve öylece aranıp duracak.
..
Yolda kendiyle konuşur insan. Bölünür, bölünür, bölünür. Her birinde kendi olur, her birinde başkası. Roman olur, kahraman olur, dağ olur, gece olur. Dağ konuşur, gece konuşur, kurt kuş konuşur...
..
Madem her şeyin bir hikâyesi var, günün birinde Uzak yazlar Pansiyonu’nun hikâyesini de yazan olur. Uzağı uzaklardan, yazı yazlardan fazla; denizi denizlerden, insanı insanlardan fazla olun pansiyonu yazar da okuruz. Şu sönen ve gölgelenen dünyada okuyarak olsa da kaçacak bir yerimiz, tesellimiz olur. Herkes onun bunun peşinden giderken, işte burası benim yerim, deyip tutunacak bir dalımız olur.
..
Çaresizlik, yıkılmışlık, susup kalmışlık bir şarkının kendi açtığı uçuruma doğru sürüklenip gidiyordu. Herkes gidiyordu da o herkeslerin terk ettiği bir kıyı meyhanesinin son masasında yalnız bir kadın kederle içiyordu.
..
Bütün yazlar bir hatırlamadır! Böyle olduğu için defterimde bu son yazıyı size yazmak istedim. Yaz gibi hatırlansa, diye. Yaz gibi hatırdan çıkmayacak bir mektup olsa, diye. Nasıl kabul ederseniz o olsun!..
