Bir gün çölde rastladığı Kays’a adamın biri; ‘ey vefalı sevgili!’ dedi. ‘Gözün aydın olsun, Leyla’nın kabilesine gidiyorum. Söyleyecek bir sözün, bir haberin varsa götüreyim ona.’ Kays, ‘sakın!’ diye atıldı, ‘onun yanında benim adımı anma. Onun bulunduğu yerde benim adımın anılması manasızdır. Benim onun dışında varlığım, ondan başka bir adım yoktur.’
