Yazarın kitabına ikinci isim olarak “Kahramanı Olmayan Roman” vermesi gerçekten çok yerinde olmuş. Çünkü kitap boyunca sürekli bir geçişkenlik vardı karakterler arasında. Bu geçişler de gerçekten de çok ustaca yapılmıştı. Ortada bir ana karakter yoktu haliyle. Ayrıca kitaptaki karakter gelişimi de çok güzeldi. Hiçbir karakter ilk tanıdığımız haliyle aynı olarak kalmadı. Kimi olgunlaşırken kimi de tam tersi duruma evrildi. Yazarın ara ara hikayeyi bırakıp kendi düşüncelerini de araya sokmasını çok sevdim. Her ne kadar bazı karakterlerini kötü bir şekilde anlatsa da yeri geldiğinde araya girerek gene onları kendisi savunuyordu. O yüzdendir hiçbir karaktere insan sonsuz bir antipati duyamıyor. Yazarın araya girip kendi düşüncelerini anlatması da bana Henry Fielding’in Joseph Andrews romanını anımsattı. Gerçi Joseph Andrews’ın daha önce yazıldığını göz önünde bulundurursak aslında yazarımızın Henry Fielding’in tekniğinden esinlenmiş olduğunu da anlarız. Ayrıca kitapta yer yer verilen tarihi bilgiler de o dönem Avrupa’sı hakkında bize de fikir veriyordu. Sonuç olarak bence okunması gereken bir klasik kitap. Ülkemizde pek bilinmeyişi de üzücü gerçekten. Oysa oldukça önemli bir İngiliz edebiyatı eseri. Zira bulunduğu döneme göre çok farklı bir eser.
