"Annemi kaybetmek; yüreğimdeki sevgiyi ,yüzümdeki mutluluğu ve gözlerimdeki yaşama sevincimi kaybetmem demekti .Göğüsüme vuran acı dışarı çıkmak istiyordu..."
Bizim tek amacımız zalime karşı gelmek ve hakkımızı aramaktı. İnsanların sınıf farkı olmadan yaşamalarını, düşüncelerini özgürce ifade etmelerini sağlamaktı. Oysa şimdi savunduğumuz halkın gözünde birer suçlu olduk. Onlar asla bizleri anlamayacak olanlardı. Soylu ve güçlü ailelerin gölgeleri altında yaşamaya mahkum olan, toplumda asla söz hakkı olmayanlardı. Biz yine de bu insanlara kızmıyoruz. Çünkü onlar bu koşullarda yaşamaya alışmıştı. Hayatları boyunca bunu öğrenmişlerdi. Bu insanlar için başka bir yaşam söz konusu olamazdı...