İnsanlara kızmama imkân yoktu, çünkü insanların en kıymetlisi, en iyisi, en sevgilisi bana en büyük kötülüğü etmişti; diğerlerinden başka bir şey beklenebilir miydi? İnsanları sevmeme ve onlara tekrar yaklaşmama da imkân yoktu; çünkü en inandığım, en güvendiğim insanda aldanmıştım. Başkalarına emniyet edebilir miydim?
Artık hiçbir şeyin değişmesine imkân yok… Demek böyle icap ediyormuş. Yalnız söyleyebilsem… Bir kişiye olsun içimdekileri dökebilsem… Bunu sahiden istesem bile artık böyle bir insan bulmama imkân yok… Bende arayacak hal kalmadı… Kalsa da aramam…
Bana yaklaşmak isteyenlerden kaçtım.
Kendime en yakın bulduğum veya bulacağımı
zannettiğim insanlardan en çok korkuyordum.
"O bile böyle yaptıktan sonra!" diyordum.