Ve pencere titriyor, pencerede gecenin pırıltıları...
Bak! Nasıl da çarpıyor kocaman dolu taneleri camlara!
Artık anlamışsındır, canımın içi:
Yalnız taşlar ağlamıyor burda...
Kederlisin, acılar içinde ruhun;
İnanıyorum, şaşılacak şey acı çekmemek burda.
Kuşatması altındayız yoksulluğun
Burda doğa da eşlik ediyor yoksulluğa.
Şu otlaklar, tarlalar, çayırlar,
Şu kuru ot yığınının tepesindeki
Islak, uykulu ve bezgin kargalar,
Acıyla doldurmaktadır insanın içini;
Var gücüyle dörtnala koşarak
Gidiyor mavi dumanlar içinde saklı uzaklara,
Üstündeki sarhoş köylüyle şu lagar beygir,
Şu bulanık gökyüzü... İstersen ağla!