Şiddet her şeydi. Çiçek, açar ve solardı. Güneş, doğar ve batar. Aşıklar sever ve çekip gider. Ve şairlerin kafiyeyle dillendirdiklerini, gençler hayata geçirirlerdi. Kızlar, birer güldüler ve ömürleri de bu çiçek kadar kısaydı. Gece olmadan toplanmaları gerekirdi; çünkü gün kısaydı ve aynı zamanda da gün eldeki tek şeydi.