"Yıllar geçtikçe insanın mizacı değişir derler. Değişmez. Boş laf, asılsız bir iddiadır bu. İnsan, yaşı ilerledikçe mizacının nahoş taraflarını gizlemeyi öğrenir, o kadar."
Tatar ədəbiyyatından oxuduğum ilk əsər Ayaz Ğıylecevin qələmindən " Yara " romanı oldu.
"Yara" romanını oxuduğum bir neçə əsərlə bənzərlik təşkil etdiyini düşünürəm.Məsələn sovet dönəmi kənd həyatının təsviri Aytmatovun "Torpaq Ana" və ya "Cəmilə" əsərini xatırladırdı.Mövzusunun dərinliyi isə əsasən
Odun gibi yaşayanlar , katı kalpliler aradan çıkar.Lakin coşkun gönüllü babaların çocuklarına olan sevgisini tarif edebilecek ne bir kelime vardır ne de bir güç...
İnsan öleceğini bilse de ölümü düşünerek yaşamıyor.İnsan yeryüzünde ölümsüz manalar olduğunu biliyor , onlarla avunuyor.Yaşantısını beziyor , böylelikle içindeki ölüm düşüncesi külleniyor.