Tutuştu gün, soldu şiir, bir mevsimlik heves oldu yapraklar. Atlas, gök kubbeyi sırtında taşırken zamanın eskittiği ben, yetişemedim gençliğine.
Bütün yağmurlar bohçalandı günahlarıyla, vebal ne?
Dedi ki :
"Vebali ömrümüzden kanayan aşktır ve biz bir ağacı süt damıtan teninden tanırız..."
Söyledi şair :
yazılar aşkatn yıkılsa da yoksun tüm yapraklar mevsiminden utansın
...
hangi sokaktı rüyaya açılan
kalbimde yalnızlık dar alan
söylesin dünya
her aşk ay şekli mi...
yalan!