Her zaman kendini, hiçbir şeye kalbini ve ruhunu vermeyecek kadar akıllı sanmıştı. Çünkü böylece sevdiği şeyler kendinden kopup gittiğinde acı çekmek zorunda kalmıyordu. Fakat onun bilgece bulduğu bu davranış biçimi, Annabel’e göre başkalarının duygularını inciten, ağır bir bencillikti.