Yatarken gözlerimizi kapattığımız dünya ile sabah gözümüzü açtığımız dünyanın tıpa tıp aynı olduğunu kim söyleyebilir?
Uykuda kaldığımız sürenin, mitolojik fantazilere yetmemiş olmasından mı yoksa insanların yaşadığı sorunların, açmazların ve çaresizliğin büyüklüğünün etkisiyle mi bilinmez ama sonradan kutsallaştırılacak bir mağarada yaşamı dondurup, sorunların çözüldüğü, hayatın biraz daha düzeldiği bir gelecekte ortaya çıkma isteği birçok dinde, mitolojide ve söylencelerde kendine yer bulabilmiştir. Yedi Uyurlar, bazen kutsal addedilen bir kitabın sayfalarına bazen kulaktan kulağa aktarılan bir şiirin dizelerinde bazen de zamanın ilginç bir şekilde yonttuğu taşlardaki izlerde ortaya çıkması ve arkadan gelen kuşaklarca ilgi odağı olması kültür tarihimizin mutlaka incelenmesi gereken konularından birisidir.
Hamza Karaoğlan, dünyadaki neredeyse bütün mitoloji ve dinlerde öne çıkan mağara ve uyuma metaforlarını titiz bir çalışmayla “Ashab-ı Kehf” kitabının özüne ustaca katmış, konunun hakkını vermiş, bilgi yüklü ve bir o kadar da eğlenceyle okunabilen bir eser ortaya koymuş…
