Kendimi annemle babamın hayatının akla yatkınlığına ikna edebilsem tüy gibi hafiflerdim! Bir yıl boyunca yalnızca onları ve arkadaşlarını görsem kendimden feragat eder miydim - teslim olur muydum? Acaba aklım başkalarının hoşnutsuzluk kaynaklarından sık sık yenilenip canlanmaya mı ihtiyaç duyuyor, yoksa bunlar olmasa ölür mü?