Yokuş Aşağı Portakallar
Zeynep UzunbaySözler ve Alıntılar
Uzanamayacağımı bile bile uzattım kollarımı, evin bomboş olduğunu bildiğim halde bir tabure arandı gözlerim. Busun işte dedim, tutamayacağına uzanır, olmayanı ararsın.
Sayfa 40 - Evrensel Basım YayınKitabı okudu
Hayat ezberleyerek yaşanmıyor ki, ben değişince olayları algılamam da değişiyor, farklı bir algının farklı sözcükleri çağırmasından doğal ne olabilir!
Sayfa 33 - Evrensel Basım YayınKitabı okudu
Bir mezar kadar kesin, kar altındaki bir mezarlık kadar okunaksızdı anlam.
Sayfa 11 - Evrensel Basım YayınKitabı okudu
Yanlış yoldayım, kimse kâğıda mektup yazmak istemiyor artık.
Sayfa 28 - Evrensel Basım YayınKitabı okudu
Sır bile başkasına söylenebilme ihtimaliyle sır olurmuş.
Sayfa 109 - Evrensel Basım YayınKitabı okudu
Her an bir sondu. İnsanda sonsuzluk duygusu uyandıran şey, an an yaşanan bu bitmez tükenmez sonlardı belki de.
Sayfa 150 - Evrensel Basım YayınKitabı okudu
Arzu
Gördüğüm rüyayı anlatırken bile , sözcüklerime, sesime bakan, otururken oturduğumu, yürürken yürüdüğümü gözleyen biri var; Tanrı gibi, anne baba, öğretmen, sevgili gibi...Kedi köpek kılığında , hatta bir karınca, bir saman çöpü, tavandaki bir çizik, duvardaki bir gölge, buluttaki resim. Her zaman kötü değil, yükümü hafiflettiği de oluyor. Yorulduğumda, ben duruyorum, saman çöpü yaşamayı kaydediyor hayata. En kaygan zeminde bile, kalıcı, durucu kılıyor o gözler beni. Boşluğu ve boşluğunu bununla dolduruyorum. Saçlarımı ona tarıyor, ona yürüyor , ona bakıyorum. Yalnızlığı öğreniyorum.
Sayfa 9 - EvrenselKitabı okudu