Zahir
Paulo CoelhoZahir Gönderileri
Zahir kitaplarını, Zahir sözleri ve alıntılarını, Zahir yazarlarını, Zahir yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Kimseyle konuşmak zorunda kalmadan sadece
çevrendeki güzelliğin keyfini çıkarmaktan daha iyi
ne olabilir ki?
Benim milli dualarımdan biri Allah kalbimizi aklımızın önüne geçirtmesin:))
"Çünkü aşığım ve acı çekmekten korkuyorum "
"Korkma, bu acıyı önlemenin tek yolu, aşık olmayı reddetmektir."
Nefretin enerjisi seni hiçbir yere götürmeyecek, oysa affetmenin enerjisi sevgi aracılığıyla açığa çıkarak yaşamını olumlu yönde değiştirecek
Başkasını değil, ilk önce kendimi bulmalıyım.
Önemli olan daima kalır; kaybettiğimiz, bizim önemli olduğunu düşündüğümüz, ama aslında gereksiz olandır, sevginin enerjisini kontrol etmek için kullandığımız sahte güç gibi.
Istırap çektiğim anlar yüzünden pişmanlık duymuyorum, geçmişimin izlerini birer madalyaymış gibi gururla taşıyorum, özgürlüğün bedelinin büyük olduğunu biliyorum, tıpkı köleliğinki gibi; aradaki tek fark, özgürlüğün bedelinin zevkle ve gülümseyerek ödenmesi, bu gülümseme gözyaşlarıyla lekelense bile.
Acılar insanları değiştirir
Eğer bir insanı değiştirmek istemiyorsanız onu kırmayın
İnsanlara ne kadar yardım etsek de karşılığında sadece nankörlük gördüğümüzü öğrendim
Hayallerim şimdi daha bir elle tutulur hale gelmişti ama eğer dener ve başaramazsam, yaşamımın geri kalanının neye benzeyeceğini bilmiyordum; işte bu nedenle bir hayali besleyerek yaşamak, sonunda hiçbir şey elde edememe olasılığıyla yüzleşmekten daha iyiydi.
İyi şeyler olduğunda bizimle birlikte olanlar gerçek dostlarımız. Bizimle birlikte seviniyor ve kazandığımız zaferlerle mutlu oluyorlar. Yanlış dostlar sadece zor zamanlarda üzgün, destekleyici yüzleriyle ortaya çıkıyorlar, aslında bizim acılarımız onların mutsuz yaşamlarında bir anlamda teselli görevi görüyor.
Aslında alışık oldukları dünyayı sarsacak her türlü değişimden korkuyorlardı.
Hepimiz büyüyor ve şekil değiştiriyoruz, düzeltilmesi gereken bazı zayıflıklarımızı fark ediyoruz, her zaman en iyi çözümü bulamıyoruz, ama duvarları veya kapıları ya da pencereleri değil, içimizdeki boşluğu, içinde ibadet ettiğimiz ve bizim için en sevgili ve önemli olanı beslediğimiz boşluğu şereflendirmek için, her şeye rağmen dimdik ve dürüst biçimde ayakta kalmak için çabalamayı sürdürüyoruz.
Evet, hepimiz birer katedraliz, buna şüphe yok; fakat içimdeki katedralin en derin yerindeki bu boşlukta ne var?