Kaybetmenin insanı kamburlaştıracak bir ağırlığı vardı ama kaybı kabullenmek insanı özgürleştiriyordu. İnkar bileklere dolanan bir zincir gibi ilerlemene asla izin vermezdi.
Tekila bardağını kaldırdı ve dudağına götürmeden önce, "Doğa Güngör," dedi. "Bu senin için." Tek dikişte tekilayı içti. "Hayatımın tek güzel yanı sendin, seni de mahvettim."
Bir savaş biter, bir savaş başlardı. Bir insanı asıl tehlikeli yapan kazanmak değil kaybetmekti çünkü kazanç tatmin, kayıpsa keskin bir hırs getirirdi.