Kitabı dün akşam bitirdim ancak bitirdiğimi anlamam bile uzun sürdü. Oğuz Atay okuyabilmek gerçekten büyük bir işmiş. Tutunamayanlar gibi bu kitabı okurken de çok zorlandım. Onu bitiremedim ya o ayrı. Araya giren zamanlarla birlikte dinlene dinlene bir ay sürdü.
Dili çok ağır olmamakla birlikte akış karışıktı ve olay örgüsü varmış gibi gözüküp olmaması da olağanüstüydü. Oyunlarıyla gerçek hayata gidip gelen anlatımıyla yazar ve karakter anlatımı, bir satır kaçırmakla olaydan kopmaya sebebiyet verir.
Bir hocam her kitabın bir zamanı olduğunu söylemişti, haklıymış. Her ne kadar bitirip anladığımı iddia etsem de hala eksik. Kitabı okurken sık sık ara verdim normalde iki kitabı birlikte götüren biri olmama rağmen yanına bir kitap eklemedim. Anlamaya çalıştım,
Kitapta sürekli bir durumu iki taraflı inceleyen tek kişinin ağzından yorumlar mevcut aslında kitapta kendimizi buluyoruz. Bir durum karşısında herhangi bir düşüncenin sadece bize ait olmadığını görüyorum. Kitapta gerçeklik var. Bazen bir cümle çizmişim sayfadan bazen bir sayfa. Dönüp dönüp onları okuyacağım.
Hikmet Benol, hayal kırıklığına uğramış bir adam. Çocukluğu, gençliği, sonrasındaki yaşamı. İstediği gibi olmamış, kabul görmemiş, oyunlarıyla hayata tutunmak isteyip onda bile mutlu olamamış bir adam. Kitap hüzün kokuyor.
Mutluyum bir Oğuz Atay bitirdiğim için.
