Koca Dev Roald Dahl ve Son Perde

Son bir yılımın büyük kısmını öykü okumakla geçirdim, klasik ve çağdaş pek çok öykücüyü tanıyıp takip etme şansım oldu. Üst üste bu kadar yoğun edebiyatla yoğrulmak insanı yoruyor. “Son Perde” bu noktada benim nefes almama neden oldu diyebilirim. Biraz durmama ve, “Evet, ağır edebiyat, çok güzel, ama bir de böyle bir şey var ki insanı kolayca içine çekip hayal gücüyle biraz dövdükten sonra tadını damakta bırakıp usulca çekiliyor!” dedirtti bana. Usul usul gerilmeyi, sonraki sayfaya ulaşmak için olabildiğince hızlı okumayı, durakta sıra beklerken bile birkaç sayfa ilerlesem kârdır diye düşünmeyi bana yeniden hatırlatan “Son Perde” işte bu sebeplerle çok özel bir yerde benim için. Kitap, arka kapağından “(…) alışıldık korku öykülerinden değil Roald Dahl’ın öyküleri. Çağdaş toplumun bireye yaşattığı ‘temel kaygı’ duygusunu, zaman zaman alaycı, nükteli bir dille ve sağlam bir kurguyla işliyor yazar.” diye sesleniyor bizlere. Bu cümlelerle sağlam bir dizi korku öyküsü okuyacağım fikrine kapılıyor ve yanılıyorum. Alaycı, nükteli ve sağlam bir kurgu yerinde; evet. Ama bu öykülere “korku” demek yanlış olur. Bunlar başka bir şey. Daha sinsi, sezgilere dayalı gerilim dolu şeyler. Her hikâye için aynı şeyi söylemek mümkün olmasa da kitaptaki eserlerin çoğu için “endişe veren” metinler olduğunu söyleyebilirim. Ki bu bence “düpedüz korku”dan daha keyif veren bir konu. Merak, gerilim ve endişe birleştiğinde KORKUdan daha büyük bir yapı oluşturuyor benim için. Onur Selamet İncelemenin tamamı: kayiprihtim.com/inceleme/koca-d...

Son PerdeRoald Dahl · Can Yayınları · 198735 okunma