Ne ilginç değil mi? Bana güvenmeyi öğreten ile güvenmemeyi öğreten aynı kişi...
"İnsan Aptal olmalı aşık olmak için." dedi alayla, sevmek ne demek bilmeyen adam. "Aşkı iğrenç insanlarla kirletenler aptal olmalı." dedim igrenircesine o alayla kıvrılan dudakları somurtmuştu tekrar.
Yıldızlar intihar ederdi, bulutlar kaybolurdu, yağmur dinerdi ama ay aynı asilliğiyle gökyüzünde kalıp insanlara umut vermeye devam ederdi
"Kelimelerini silah olarak kullanıyor olabilirsin ama benim sevgiden oluşan bir kalkanım var ve bu kalkan senden nefret etmediğim sürece yıkılmayacak ay taşı"
Beni bırakıp gittiğinde ağlamadım anne, ağlayamadım. O gerçeği kabullenmek istemedim. Senin beni bırakıp gitme ihtimalini düşünmek bile istemedim. Annem öldü dedim, senin öldüğüne kendimi inandırmışken şimdi karşıma çıkman sadece bana acı veriyor.