Annem yufka açarken, saç kurutma ile nöbet tutarım yanında, bizim keditalar kızdırmasın onu diye.
“Muhtarım, işi bırakmak yok daa?
Senden başkası bu işi yapamaz.
Senin ölün bile gelse seçilir, bak ne diyom, senin ölün bile gelse seçilir!”
“Muhtarım bizim çocuğu…” diye devam ederken gözlerim birden karşımda duran ve başında çok fazla bekleyeni olmayan tanımadığım bir âdemoğlunun tabutuna kaydı. Olur ya belki konuşmaları işitir de uzaktan, hafiften bir kıpırtı olur diye.
Sonra ölümün konuşmasına kulak verdim ve ilgili âyetin lafzına ve anlamına dikkat kesildim. Ardından tekrar yanımda oturan muhtarı ve bunları zerrece işitmeyen yahut da kulakları delik olan, muhtarın gözünde ise âdeta adem olan bir âdemoğlunun taleplerini dinledim. Muhtarın gözünde nereden itibaren ademdi bilmem ama ‘Sen şu işi hallet x bin lira hazır’ lafını duyunca karşılık olarak “hani nerede?” suâliyle sarsılan herifin (elde görünmeyen paranın isbatını sözüne dayandırarak) iki elini de göğsüne vurarak “para bende” demesi ile muhtarın, paranın aslında hiç olmadığı inancıyla karşısındaki adamı adem olarak gördüğünü anladım.
Talep iletildi ve başka biri geldi. Hâl hatır sordu, derken muhtar açtı az evvelki muhabbeti ben de kendisine bakarak gülümsedim. Aynı şekilde karşılık verdi. Sonra kaldık baş başa, benim ağzım zaten açıktı, -simit yiyordum çünkü- bir de bu mevzuu için açıverdim.
O esnada gelmedi ama şimdi geldi aklıma 
Cengiz Numanoğlu Üstâd’ın sözü:
“İlle de bir tokat mı, yemelisin ensene?
Ölüm sana gelmeden, sen kendine gelsene.”
youtu.be/K5mMvJEH61Y
İlk dinlediğim zamandan beri tek hatırlattığı yer: Samsun-Mimar Sinan
F.E.Y.
@fatiherol
·14 Haziran 2022 23:20
İnsanın bir yere ait olmaması ne demektir, bilir misiniz? Memleketin neresi, ben nereliyim? Hangi ev benim evim? Hangi köy, hangi kasaba, hangi şehirliyim? Hiçbir zaman bilemedim. Şu kısacık hayatıma kaç şehir, kaç kasaba, kaç ev sığdırdım? Tam alıştım dediğim, buralıyım dediğim zamanlarda çalan bir telefon, gelen bir tayin haberi ve evin önüne yanaşan bir kamyonet bana kendi gerçeğimi söyledi hep: “Sen buraya ait değilsin.”
Nereye ait olduğumu bilmesem de gitmeyi çok iyi öğrendim ben. Giderken geriye dönüp bakmanın insana ne kadar acı verdiğini de…
Çünkü bir ayçiçeğinin güneşe bakışı gibi sevmeli insan memleketini.
Bir tohumun ormana, bir derenin denize koşması gibi sevmeli insan memleketini.
Ahmet Şafak
Göz kapaklarım yukarı kalktığında değil, aşağı indiğinde beklerim aydınlığı görebilmeyi.
On beş yıl öncesi demişken, az evvel on beş yıl öncesine dair sürpriz bir video aldık. 😊 Hem bu iletinin hem de yine az önce âilece izlediğimiz Mavi Mucize filmi üzerine on beş yıl öncesine dair hepimizi duygulandıran, yüzümüzü güldüren, kahkaha attıran bir anı videosu ortaya çıktı. Hayretimiz bitmesin, tevâfukların sonu gelmesin, şükrettikçe çoğalsın sürprizler ve Rabbimize sonsuz teşekkürler. 😊
Gülüyorlar, neşeliler, birbirlerine takılıyorlar. On beş yıl öncesi aklıma geliyor. Mekân kim bilir kaçıncı mekân, neler geldi ve neler geçti, ALLÂH bilir. Ancak hâlâ aynı hâl ile oturulmakta sofrada. Çok şükür!
Elhamdülillâh, ne kaygı kaldı ne keder.
F.E.Y.
@fatiherol
·06 Haziran 2022 00:05
Kaygı+Bunalım+EkKaygı1+Aşırı Bunalım+EkKaygı2+Gözyaşları+EkKaygı2Çözümü-EkKaygı2+EkKaygı3-ErtelemeÇözümüİleEkKaygı3+BüyükBirŞaşkınlık+Umut+Gayret+DahaÇokUmut
Sonuç başarı olsun ALLÂH’ım
Kaygı+Bunalım+EkKaygı1+Aşırı Bunalım+EkKaygı2+Gözyaşları+EkKaygı2Çözümü-EkKaygı2+EkKaygı3-ErtelemeÇözümüİleEkKaygı3+BüyükBirŞaşkınlık+Umut+Gayret+DahaÇokUmut
Bugün de o alışıldık günlerden bir gün. Yine EyوALLÂH
