İki üç konuk, senin kerem sofranda, senin nimetlerinle dirilse ne çıkar bundan?
Hızır gibi, ta abıhayatın kaynağına dek bize kılavuz olsan n'olur yani?
O karanlıktaki abıhayatla bütün şehir, bütün ova sulansa, dolsa ne çıkar?
Güller saçsan da lûtfunla bütün dünyayı güller, reyhanlar kaplasa n'olur?
Şeytanın gözü kör olsun diye iki gözümüz, seninle aydınlansa ne çıkar?
Dostların gönülleri olsun diye bir geçeceğiz gündüze dek otursan n'olur.
A benim canım, bir gececik uyumasan ne olur; bir gececik ayrılık kapısını çalmasan ne çıkar?
Gizlilik aleminden bir ok uçup gelmiyorsa ne diye kulağımıza yay sesi gelmede?
Bizden gizli olan güneş, nurlar saça saça bize doğru geliyor.
Pervanenin canı, beline kemer kuşanıyor. . . apaydın mum, ortaya geliyor.
Gökyüzü meşalelerini taşıyanların kapısından gönül ateşi ağza gelmede.
İnci her yandan parlıyor; ayağını vura oynaya cana doğru geliyor.
O sarhoşların naraları, gürültüleri, açık-gizli kulağa gelip durmada.
Varıp gitmiş gönülden bir iz görünmede . . . o canın, o cihanın kokusu gelmede.
Bu yolda önce zevk ve neşe yeli eser; yolcuya da güç kuvvet verir."