çok çaresiz bir hale geldiğimi farkediyorum, hani bu gücümün kalmaması değil. benim dayanamamam da değil. kontrol edemiyorum artık, kendimi. neden bilmiyorum, inanılmaz bir düzelme isteği var içimde. ne kötü ki kendi düşüncelerimi başkasıyla konuşur gibi ikna etmeye çalışıyorum. kendimde miyim onu da bilmiyorum ama korktuğumu söyleyebilirim. ne yaptığımdan memnunum ne bir şey yapabiliyorum. bunu yaşamış bir insanın sana gelip yapma şöyle korkuyorum demesi de kötü, çaresizce ben de istemiyorum zaten demen de. içindeki tüm bunlar dışarıya yansıyacak raddeye gelince mesele acı olmuyor, kurtulmak oluyor. kurtarılmak oluyor.
I want nothing more in life than him to be this happy forever and just keep smiling this I'm just so overwhelmed with love
Kurumuş bir bahçedeki son canlı kalan çiçeksin, umudum,hayallerim ve gerçekleşmeyen her şeyim.
okumayin asla!
Bu ara diyorum ki kendi kendime insan bazen yeryüzü gibi olmalı.. Coğrafya gibi.. Bazen dik dimdik bir dağ gibi durabilmeli bazen bir plato gibi dağın tepesinde düze çıkabilmeli... İnsan aslında içinde magma gibi bir yangına sahipken dışarıdan bir su örtüsü misali ya da yemyeşil bir ova gibi durabilmeli...