Ne var ki dışarıda rüzgar onunla alay ederken ve içeride karanlık gölgeler yüreğine saldırırken ölmekten çok daha zordu bu ölüm saatini bekleyiş.
"]e vais mourir, oh ne me plaignez pas!"
Yakında öleceğim, bana acımayın.
Uçuruma dans ederek düşmek istiyordu.
Işıltılı bir hayat yaşamıştı, o halde ölümü de öyle olmalıydı.
Öldüğü sanılıp gömülmüş, ancak toprağın altında tabutunun içinde uyanıp bağırıp çağıran, kıyameti koparan ve duvarları yumruklayan biri gibi hissediyordu kendini.
Kalabalıklar içinde onlarca yıl yüzmüş ve bu kalabalıkların onu taşıyıp beslediğini asla anlamamıştı, ama şimdi bir balık gibi yalnızlık sahiline vurmuştu, çaresizlik ve şahlanmış acılar içinde çırpınıyordu. Hem üşüyor hem de ateşler içinde yanıyordu.