Kalabalıklar içinde onlarca yıl yüzmüş ve bu kalabalıkların onu taşıyıp beslediğini asla anlamamıştı, ama şimdi bir balık gibi yalnızlık sahiline vurmuştu, çaresizlik ve şahlanmış acılar içinde çırpınıyordu. Hem üşüyor hem de ateşler içinde yanıyordu.
Öldüğü sanılıp gömülmüş, ancak toprağın altında tabutunun içinde uyanıp bağırıp çağıran, kıyameti koparan ve duvarları yumruklayan biri gibi hissediyordu kendini.
Işıltılı bir hayat yaşamıştı, o halde ölümü de öyle olmalıydı.
Uçuruma dans ederek düşmek istiyordu.
"]e vais mourir, oh ne me plaignez pas!"
Yakında öleceğim, bana acımayın.
Ne var ki dışarıda rüzgar onunla alay ederken ve içeride karanlık gölgeler yüreğine saldırırken ölmekten çok daha zordu bu ölüm saatini bekleyiş.
Ruhu zaten ölmüştü, geriye bir tek bedenini öldürmesi kalmıştı.
Elde olmayanı açıklamak için elde olanı inkar etme.
Sayfa 42 - Olympıa
-Burada kal, yanımda, olur mu?
-Evet kalırım!
-Sonuna kadar, ölünceye kadar da kalır mısın?
Sayfa 210 - Nemecsek
Dünya ve modern klasikler,
Size dönüşüm efso olacak canlarım benim.
Belli bir hedefi olmayan her hayat bir hatadır.
