Umarım o hiç kimsenin bilmediği
içinizdeki savaşı kazanırsınız.
Hayatın orta noktasında kalmış gibi hissediyorum. Bir adım geri atsam sanki batacak, bir adım ileri atsam sanki dünyalar benim olacakmış gibi hissediyorum. En son ne zaman çok mutlu olduğumu hatırlamıyorum. Hâlbuki küçücük şeylerle bile mutlu olan bir insanım. Ama şu an en son mutlu olduğum zamanı bile bilmiyorum. Hayat dediğin beş saniye
İzahı yok, açıklaması yok, beklentim yok, inancım yok, iyi kalan hiçbir şey yok, çaba yok, telafisi yok, elimde kalan hiçbir şey yok ve ben çok yorgunum, dümdüz yoruldum...
5,4,3,2,1, uyan
üzme, bırak yıldızları dağılsın
kalemin eskisinden daha kuvvetli şimdi
cümlelerinde kullanılan her metafor
bilinçdışıydı deriz
a n l a y a m a y a n l a r a
ve ekleriz
"büyüyoruz ama daha zeki değiliz dünden"
inanırlar, hep inandılar
birbirini tanımak istemeyene "tamam" kâfidir
bende en güzel kahkahamı bir bakışa
Nghn
@Nghnnnnn
·01 Şubat 15:51
dertliyim, viraneyim, ben bir aziz değilim
azizler tohum eker sevgi tarlalarına
Sayfa 39Kitabı okudu
bana biraz gürültü yapmayı öğret
ve zihnimi sessizlikle bırak
bana rastgele sorular sor ama
lütfen cevabımı beklemeden gitme
bütün bunları söylüyorum çünkü
"Bunları daha önce söylemedin" diyorsun
dikkatini çekmeye çalışmak yerine
zahmetsizce sevilmek isterdim
ayrıntıları hatırlamanı beklemiyorum
değer verdiğini hissetmek istiyorum
Canım çok şey anlatmak istiyor ama yorgunum. Beynim yorgun, bedenim yorgun, bunca şeyi affeden kalbim bile yorgun artık. Heveslerim yorgun, konuşarak anlaşmaya olan inancım bile yorgun artık...
not defterini bulduğum günü hatırlıyor musun?
ıslak gözlüğümü işaret edip silmemi istediğinde; onlar yaşa alışıklar demiştim. not defterinin ilk cümlesi buydu.
daha sonraları fark etmeden söylediğim sözleri, bilmeden yaptığım ufak tefek mimik ve hareketleri yazmıştın. okuduğum en şaşırtıcı cümlelerdi. kendimi bir başkasının gözünden görmek, hayalini kurmadığım bir şeydi. sonra açılmasın diye köşelerini bantladığın sayfalara denk geldim. açsam, fark ederdin, açmasam, içim içimi yerdi gece boyu. bende sana sormaya karar verdim. yaşadığımı hatırlatan cümlelerin için teşekkür ederdim hem. ama beklediğim gibi olmadı itirafıma cevabın.
sen her şeyi yanlış anlamışsın! dediğinde tekrar eski halime döndürdün beni. ben bir şey anlamamıştım ki, sadece teşekkür etmiştim. neden ilgi gösterdiğim her insan kendini özel sanıyor? gülümsememi kime göstersem ona aitmişim gibi davranıyor. yüzümde soldurulan gülüşlerin sayısı her geçen gün artıyor. defterini sana geri verdiğimdeki rahatlamış ifadeni hatırlıyorum. aptal bir yanlış anlaşılma, lütfen arkadaş kalalım! dediğinde SEN NEDEN BAHSEDİYORSUN? diye çığlık atmamak için zor tuttuğum nefesimi hâlâ hızlı hızlı soluyorum. ben bir şey anlamadım! giderek daha da kabalaşan kişiliğim için kimseden özür dilemiyorum. tek üzüntüm yıllarım ve yıllarımı birlikte geçirdiğim insanların hiçbirinin artık yanımda olmaması. her şey bambaşka olabilirdi belki, ben alttan almaya devam etseydim sizleri!
sessizlik,
zihnimde tek duymadığım ses bu
sessizlik.
sonra, içten bir kahkahanın ardından diğeri gelmiyor hiç
aydınlanma yaşamayı ben seçmedim. eğer bilmeseydim gerçekleri salağa yatmayı alışkanlık hâline getirmezdim.
düş kırıklığını tattım ama sonra nefes almaya başladım. kalbimde sökemediğim yumruyla yaşamaya alıştım.
ne kadar ağlasam da atamıyorum içimden lekenizi. sağlam kalan duygularım da körelmeye başladı dün gece. şimdi olsa,
tekrar o bahçeye girip arkanda durmayı göze alırdım. çantaların üzerine basa basa hemde
insanların bilgileriyle dolu o defteri gerçekten kayıp mı ettim, yoksa tüm bilgiler zihnimde lanetli diye mi bulamıyorum?
ben dünyanın en mutlu insanıyım! haha komik değil mi? evet öyleyim.
yalnızca acıyla mutlu olabilen yapayalnız biriyim
ne zaman gerçekten merak etse biri, itip geçerim görmesin diye ne kadar istediğimi
günün sonunda üç kişi giriyoruz yatağa
ben, zihnimdeki korkunç ses ve asla yanımdan ayrılmayan pişmanlık hissi
uykuyu nadir bulduğumdan çok seviyormuşum dediler
ama ben yalnızca uyurken seni görebiliyorum
kapılarımı aralık bırakmaya hazır olduğumda yakınlarda ol
ol ki sessizliği duyabileyim ilk defa bende
toprak kokusu eşliğinde,
çiçeklerini sularken yağmur.
Biraz kırıldım. Aslında paramparça olduğumu söylesem yalan olmaz. Son birkaç ayım uykusuzlukla, üzüntüyle ve binlerce anıyı silmekle geçti. Toparladım desem yalan olur. Biraz daha zamana ihtiyacım var sadece. Ama halledeceğim. Affetmek huzur verir hikayesine de inanmıyorum. Bu zamanları yaşamama sebep olanları asla affetmeyeceğim. Yaşattıklarını yaşadıkları günleri görmeyi sabırla bekliyorum. Çünkü benim içim kolay soğumuyor...