Ormanda yürüyordum
Öylesine ve kendimce
Ve hiçbir şey aramamak
İşte buydu niyetim.
Sonra gölgeler arasında
Bir çiçekçik gördüm,
Yıldız gibi parıldayan,
Bir göz gibi gülümseyen.
Yerinden koparmak isterken onu,
İncecikten bana:
Solup ölmemi istiyorsun.
Tutup kopararak beni? deyiverdi.
Onu kökleriyle birlikte,
Hiç incitmeden çıkarıp,
Güzel evin başındaki,
Büyük bahçeye taşıdım.
Büyük sakin bahçede,
Ektim onu yeniden.
Şimdi o küçük, güzel çiçek
Büyüyor durmadan, çiçek açıp, gülerek.
İnsanın kendisiyle ve elde edebildikleriyle yetinebilmesidir belki de mutluluk. Ne kadar kazarsa dünya denilen bu çukuru o kadar dibe gider insanoğlu ve ışık ararken karanlıkta buluverir kendini. Neden olanlar bile olamaz, olmaz yanında yapayalnız bir çukurda. Güzelliğin karşısında etkilenirken tatmin hissini kaybetmemek erdem sanırım. Her yaratılmışın okuması gerek bir kitaptır bu yapıt.