kal de kalim
gitmen gerek
ama gitme de
gitme demek çok zor tabi gitme desen kalamam zaten
hep bu zatenler keşkeler bitirdi onca aşığı
en güzeli sessizlik bazen konuşmaktan çok daha fazla şey anlatır
kaçmak neyi çözecek ki
ben kaçmıyorum ki tamam kaçıyorum ama mecburum bari sen anla beni kimse anlamıyor sen anla
yok yani olmuyo-gitmem gerek. benim babamdan uzaklaşmam gerek. burada bi hayatım yok. aşık olamıyorum. sevemiyorum.bağlanamıyorum. hayatımda sadece acı var.korku var nefret var...güçlü görünüyorum dimi?güçlü falan değilim ben.güçlü de olmak istemiyorum- ben- güçsüz olmak istiyorum ama mutlu olmak istiyorum. işte o da burda mümkün değil. hayatım boyunca kendime yalanlar söyledim.olmadığım biri gibi göründüm.bir şey söyle....
Beni bir gün unutacaksan bir gün bırakıp gideceksen boşuna yorma derdi boş yere mağaramdan çıkarma beni alışkanlıklarımı özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna tedirgin etme beni
Sayfa 473Kitabı okudu
Bu günler de geçer mi be albayım ?
Geçer be evladım, bu da geçer.
Hayatım gözümün önünden bir film şeridi gibi geçiyor, bu acılar bir türlü geçmiyor albayım.
Ne filmi be evladım ?
Poyraz Karayel, Ayşegül UmmanKitabı okuyacak
Mutluluk Nedir ?
Masallarda hikayenin sonuna denk düşen mutluluk gerçek hayatta baş tarafa tercih edildiğinden gerçek insanların başına gerçek acılar geldiğinden ayrıca mutlu insanların çok sıkıcı insanlar olmasından dolayı mutluluk gerçek hayatta tercih edilmez sevgili İsa'cım. Ayrıca yalnızca gerçek hayatta değil romanlarda, dizilerde, filmlerde de mutlu
Poyraz Karayel, Ayşegül Umman, İsa, Emekli Albay HüsamettinKitabı okuyacak
Hep bu "zatenler, keşkeler" mahvetti binlerce aşığı
Poyraz: Gitme...demek çok zor tabi.
Ayşegül: Kal desen...kalamam zaten.
Poyraz: (Hep bu "zatenler, keşkeler" mahvetti binlerce aşığı.
En güzeli sessizlik, bazen konuşmaktan çok daha fazla şey anlatır.)
Kaçmak neyi çözücek ki ?
Aysegül: Ben kaçmıyorum. Tamam kaçıyorum ama mecburum. Sen anla bari, kimse anlamıyor bari sen anla.
Poyraz: Neye mecbursun sen Ayşegül ?
Bak benim hayatım bitti, kaçmadım. Sen Londra'ya değil, Madagaskar'a bile gitsen aynı şeyleri yine yaşayacaksın. Aynı seyleri yine düşüneceksin. Aynı acıları çekeceksin.
Ayşegül: Sen nereden biliyorsun ?
Poyraz: Biliyorum işte. Bak ben bu hayatta tek bir şey öğrendiysem o da ne biliyor musun ?
Neden kaçarsan kaç ne kadar kaçarsan kaç. Eninde sonunda elbet bir gün karşına çıkacak. Hem de bu sefer arkadaşlarını da alıp gelecek.
(Kaçmak belki de tek çıkış yolu.) Karar senin tabi. Gitmek istiyorsan git.
*Elini duvara vurarak*
(ALLAH BENİM BELAMI VERSİN YA !)
Ayşegül: Başka çarem yok.
Poyraz: Bence kalbinin sesini dinle ya.
Ayşegül: Sen bilmezsin, benim kalbim bile bana yalan söyler. Ona bile güvenmiyorum artık.
Poyraz Karayel, Ayşegül UmmanKitabı okuyacak
İnsan neresiyle aşık olur; kalbiyle mi ?
O zaman neden deliriyorum ?
Aklıyla mı ? Ama akıl aşka en uzak şey.
Deliren aklımız değil kalbimiz o zaman; evet evet kalbini deliren ilk insan olarak bunda da tarihe geçiyorum.
Yaz bakalım İsa:
"Yaşadığı sonsuz acı sonucunda kalbini çıldıran Ahmet Poyraz Karayel, kaldırıldığı akıl hastanesinde yoğun rutubet sebebiyle verem olup.." yazma be İsa yazma.
Sayfa 822 - Poyraz Karayel, İsa, Ayşegül, Sinan, Emekli Albay Hüsamettin, Ümran Hanım...Kitabı okuyacak
“Ya zaman da bize bırakıyorsa ?”