“…gece yürümüyorum bu yolu ama zifiri karanlık.”
Yanlış zamandayım.
Geçmiş zamandayım.
Oysaki şu an, onsuz zaman.
“Cam parçaları doluydu yatağım sanki onun yokluğunda.”
Ne önemi vardı ki saatlerin; zaman sonsuzken.
Unut deyirsən, bu mümkün deyil
Namümkünü necə mən mümkün edim?
Sənsiz keçən hər gün ildir, gün deyil
Belə yaşaram, ili necə gün edim?
“Bazı gecelerde ise birkaç sözcük mırıldanıyordum, karşımda duran, ucu gökleri delecek gibi göklere uzanan eşsiz ve karlı yüce dağları üşüyerek izlerken. “