Öğretmen-öğrenci , çocuk-baba değil, insan-insana konuşmalıyız. Çünkü hiyerarşik bir korku kültürü içerisinde yaşıyoruz. Acıma acınacak hale gelirsin derler ve empati kurmayı tavsiye etmezler. Aile şirketi, devlet dairesi, belediye, kamu neresi olursun herkesin mevki ve makamını yüzlerinden anlıyorum. En asık suratlı olan en tepedeki kişidir hiç şaşmaz. Zaten asık suratlı olmayanı müdür yapmıyorlar. Güleryüzlü biri olunca, kimse bunu dinlemez diyorlar. Halbuki bu insanları tanıyınca kötü olmadıklarını görüyorsun, son derece dirayetli, karakter sahibi iyi insanlar.