“İçimde yarım kalmış bir konuşmanın üzüntüsü vardı.”
Kitap
Bir kitabı okurken geçen iki saatin ömrümün birçok senelerinden daha dolu, daha ehemmiyetli olduğunu fark edince insan hayatının ürkütücü hiçliğini düşünür ve yeis içinde kalırdım.
“Ben dünyadan ziyade kafamın içinde yaşayan bir insanım.”
"Gözleri kapalıydı ve ruhu kim bilir nerelerde, nerelerden dolaşıyordu?"
"Nasıl oluyor da bir insan diğer bir insanı bu kadar çok mesut edebiliyor?.."
Sayfa 112Kitabı okuyor
“Bu dünyadan ziyade kafamın içinde yaşayan bir insanım.”
Bana hareket etmek, görmek, duymak, hissetmek, düşünmek, hulasa yaşamak kabiliyetini veren bir şey içimden çekilip alınmış gibi, posa haline geldiğimi fark ettim.
İçimde yarım kalmış bir konuşmanın üzüntüsü vardı.
Niçin bu kadar dümdüz ayrılıyorduk?