Samimiyet dokunulmazlığı adı altında laubaliliklerin dozu giderek artıyor.
Samimi gördüğümüz arkadaşlarımıza diğer insanlara yapamadığımız her şeyi yapar halde olmamızın kabalığından kurtulmamız gerekiyor...
Bunu nasıl aşabiliriz ve karşımızdakini kırmadan nasıl söylemeliyiz ?
Garip bir dünya bu sanal alem
Ozguven, ego ,riyakarlık hep ben ,seviyesizlik ,laubalilik ,yaftalamak diz boyu .
Gözünü sevdiğimin yapmacık insancıkları.
Sosyal medya da tanımadığın bir insana bu kadar rahat şeyler konuşmazsın. Belki ben ,emniyet mensubuyum ? Belki ben savcıyım? Belki ben Devlet çalışanyım? Bu ne laubalilik ?
Yabancılar neden birbirlerinin sevgililerini -abartılı- övmeyi normalleştiriyorlar anlamış değilim. En yakın arkadaşım sevgilime bu kadar hayransa 'buyur gel kumam ol' derim bu ne laubalilik
(Sözüm ona bahsi geçen kitap :