Yüreklerin bir köşesi daima gamlı kaldı. Gören şaşkın, duyan şaşkındı; susmuyordu Kays. Ağlıyor, ağlıyordu. Bulutların yere ağladığı gibi ağlıyordu. Bilen yoktu sebebini bu ağlayışın.
Oysa sebep basitti. Kays anlamıştı, dünyanın bir gam yurdu olduğunu. Anlamıştı daha ilk günden, buraya dert ve üzüntü çekmeye gelindiğini.