Şiirse içimde uyur. Sen gibi, içimde büyür.
“Sensiz edememek” bir dolu aşk ve yaşam cihanı. Ya, sensiz edebilmeğe mahkûm eder misin beni? Biliyorum bu da namuslu bir soru değil. Seni yükümlemek neye? Hiç bu kadar çaresiz kalmamıştım. Göz göre göre Allahın günleri geçer, ben eşşekler gibi senden uzak, gül yüzüne hasret, o tiksindiğim boşlar, anlamsızlar gibi yaşar giderim. Hiç bu kadar çaresiz, hiç bu kadar zulumlu...
Ben üşümüyorum bu kış. Kazağın sırtımı, canımı, sevdan evrenimi sarmışken böyle nasıl üşürüm?
Üşüme canım! Ölürüm. Üşür gibi olan neren, nen varsa öper öper öperim. Akan ya da tıkanan burnun bile üşümesin, onu da öperim.
Nerenden vurayım seni? Bu zulum neye kuluna? Üşüyorsa, burnunu, kulağını öpeyim.
Ahmet kulun sultanı, ben çok hayallerim, çok düşlerim ya öylesini değil! Hayalımda düşümde sen varsın sade. Sana kul olmak, İbrahim Peygamber gibi 7 yıl, 14 yıl çoban durmak var!
Sen ne dersen kabulüm. Kulun değil miyim?
Ve dünyamızın kocaman bağrına senin adını, cehennem ateşinden harflerle yazacağım.
Seni dünya gözüyle bir göreyim, yeter diyorum. Bir de kopmak var oysa! Şimdiden bunu kurmak, dellendirir beni.
Ayrıca alışığız fukaralığa. Lüksümüz, büyük hülyalarımız yok. Kendime bir de elbise yaptım. Karşına adam kılığında çıkmak isterim.
Nicesin, dilemin? (Bu Kürtçe bir deyimdir. Tam çevirisi olamaz. Kalbim, yüreğim anlamına gelir).
“Herhal ilerdedir - yaşanacak günlerin en güzelleri. ”
Dövünmek neyi çözümler? Ne dövünmek ne de düşünmek, hayatı değiştirmiyor. Hayatı, kendi icadımız fakları, prangaları zorlamak, parçalamakla değiştirebiliriz. Yoksa daha iki bin yıl keçiler kadar bile mutlu, haysiyetli bir hayata kavuşamayız.
Yaz, yaz, yaz! dersin. Kime? Dağlara taşlara seslen-sem dile gelir, cevaplardı beni.