Kalbim bir başka iş için öyle hızlı atıyordu ki duyamıyordum kimin ne dediğini.
Halbuki uğruna adaklar adamış, doğduğu gün bahçede üç tane koç kesmişti adamcağız. Mete'yi her dövdüğünde, "O hayvanların günahı neydi lan, mundar ettik hayvanları!" diye bağırıp dururdu.
İnsan en zor kendini kandırıyordu, ama sağlam inandırdı mı, geri dönüşü de yoktu.
Ayağıyla yakıyordu apartman ışığını İsmet, işte örnek bir çete lideri. Adam kuralların dışında, kimseyi umursamıyordu. Milletin eliyle açtığını ayağıyla açıyoru herif. Okul pisuvarına sıçan öğrenci asiliği vardı İsmet’te.
Akıl güçten üstündü, en azından şimdilik
O yıllarda hayatımda en büyük otorite kuşkusuz annemdi. İstiklal mahkemeleri yetkisine sahip; kafasına göre karar verebilen; kestiği parmağın acımadığını, acısa bile öptüğünde geçtiğine inandırmış; yasama, yürütme ve yargı organıydı.
Durakta otobüs bekleyen, birbirini tanımayan insanlar gibiydik; birbirimizi kesiyorduk, ama göz göze geldik mi bakış kaçırıyorduk.