Canım İstanbul
Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar;
Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar.
İçimde tüten bir şey; hava, renk, eda, iklim;
O benim, zaman, mekan aşıp geçmiş sevgilim.
Çiçeği altın yaldız, suyu telli pulludur;
Ay ve güneş ezelden iki İstanbulludur.
Denizle toprak, yalnız onda ermiş visale,
Ve kavuşmuş rüyalar, onda, onda misale.
İstanbul benim
"Aslında çok şey istiyoruz!
Bir anı biraz muhabbetin kesiti:
Bir kardeşim yazmıştı 'Ne büyük talih eve gidip yâr koynuna yıkılmak' ve cümleler ile devam etti.Anlattı yüreğiyle tüm gerçekçiliğiyle muhabbet devam etti.Bir kaç cümlede ben ekledim.'Eli değmesin eline, ahlakı islamın ahlakı olsun, seni günaha değilde iyiliğe sevketsin, Elimi tutmadı diye bırakıp
Zeki ve dünyayı kazanmış olman dürüst ve saygın bir insan olduğunu göstermez asla..
Şeytan da çok zekidir, ama lanetli pislikten başka bir şey değildir..
Ayrıca tanıdığım zeki insanların çoğunun, bir tezek kadar değeri olmayan karakterleri vardı..
Yalan ve iftira zeka ürünüdür, dürüstlük ve cesaret mangal gibi yürek ister..
-Güven Taşdemir / “DUYGULARIN ŞAHİTLİĞİ”
Dedemin Evi...
Sabah güneşinin yeni yeni günün kapısını zorladığı sıralarda, döküm sobanın çıtırtısıyla uyanıp yün yorganın altında bir kedi gibi gerinip, döküm kuzinenin üstündeki bakır güğümün ıslığıyla içinizde sebepsiz bir sevinç kıpırtısı oluşturan, serin ama soğuk olmayan odanın o huzur ve dinginlik veren ahşap tavanından gözlerinizi yavaşça sobadan