Eğer insanın, sevgi ve şefkati sarsılmaz olsaydı, bir duygusunu daima taze tutabilseydi, şüphe yok ki yalnızlığıyla ve sevgisiyle Tanrı mertebesine yükselirdi. Çünkü bu ikisi yüce Rabb’in ebedi iki zevkidir. Ancak insan ruhu yorulmaya çok müsaittir. Bu sebeple aynı nesneyi asla uzun süre dolu dolu sevemez. İki kalbin buluşamadığı birkaç nokta her zaman vardır. Bu noktalar zamanla yaşamı dayanılmaz kılmaya yeter de artar.