Bir trombosit anısı
Üniversiteye ilk geldiğim sene, derslerim çok kötü idi. Avarelik çağımdı.
Nereden buldum bilmiyorum, Ege Üniversitesi Hastanesindeki lösemili çocuklar için yardım kampanyasına dahil oldum. Bir zaman sonra o çocukların "trombosit" denen bir maddeye ihtiyaçları olduğunu ve bunun kandan sağlandığını öğrendim. Ben de bağış için gittim.
Evleneceğim hanımefendi...
“Kütüphanemiz için alışveriş yapmaya devam ediyorum. Sen şimdilik bu kitaplardan alma olur mu daha çok kitap aldım. Bunlar sadece görünen kısmı. Sen masraf etme bunlara..."
Bugün evlenmenin maliyeti, en ponçik yerden baksan bile 250 bin lira.
Hiç lafı uzatmayacağım, süslü cümleleri de bu defa kurmayacağım.
Bu maliyetin artmasının bir çok sebebi olabilir ama ben bu konuda en çok sorumluluğun kız ve erkek annelerinde olduğunu düşünüyorum.
Hiç mi acımıyorsunuz bu çocuklara hanımlar?
"Zina arttı, ahlaksızlık
Annem'e
Hiç aranızda böbrek taşı düşürmüş olan var mı?
Acısını çeken bilir derler ya! Sabahın beşi miydi neydi, belimin sol alt yanında korkunç bir ağrıyla uyandım ama öyle böyle değil kendimi yataktan zor attım, yerimde duramıyorum. "Ah anne! vah anne!" diye inlerken annem yanımda bitti bile...Korkusundan eli ayağına dolandı, babam da arkasında.
-Bey, götür şu kızı bir acile de iğne yapsınlar, rahatlar belki. Babam ordan:
- Birazdan geçer ya! Hem şimdi bir sürü masraf olur, biliyosun son günlerde bel fıtığından çalışamadım nerden bulucağım parayı.
Annem:
-Görmüyormusun kız nasıl acı çekiyor dediyse de babam pek oralı olmamıştı. Sevmezdi babam doktorları, kendisi de doktora gitmezdi ki suçlayamıyorum. Annem son çare soluğu komşuda aldı. Beni alel acele Acil'e götürdüler, iğneyi vurulduktan 10 dk. sonra kendimi yeniden dünyaya gelmiş gibi hissettim. Doktor böbreklerimde taş olduğunu ve tedavi edilmem gerektiğini söyledi...İğneler, antibiotikler vs. Annem hastaneden çıkar çıkmaz direk kuyumcuya yüzüğünü satmaya gitti. Yüreğime oturdu, çok zoruma gitti ama hiçbir şey söyleyemedim. Ant içtim ne olursa olsun o yüzüğün daha iyisini ona alıcam diye ve aldım da...Ah annecim, senin hakkın nasıl ödenir? Şimdi ben anne oldum ve seni daha iyi anlıyorum. İnsan nelerini feda etmez ki evladı için ya da nelere katlanmaz ki!