Mâşuk

Güzelliğin on par'etmez
Şu bendeki aşk olmasa
Eğlenecek yer bulaman
Gönlümdeki köşk olmasa

Tabirin sığmaz kaleme
Derdin dermandır yâreme
İsmin yayılmaz âleme
Âşıklarda meşk olmasa

Kim okurdu kim yazardı
Bu düğümü kim çözerdi
Koyun kurt ile gezerdi
Fikir başka başk'olmasa

Güzel yüzün görülmezdi
Bu şak bende dirilmezdi
Güle kıymet verilmezdi
Aşık ve maşuk olmasa

Senden aldım bu feryadı
Bu imiş dünyanın tadı
Anılmazdı Veysel adı
O sana aşık olmasa

Aşık Veysel ŞATIROĞLU

Maşuk hasta olunca, aşık sıhhatinden utanırmış. Sızlamıyorsa için, ne sen maşuk'sun ne de o aşık.''

Mâşuk bir nazarıyla âşık'ın ölü kalbini diriltir..

Âşık, bir ömür boyu o nâzârın peşinde, ölür ölür dirilir..

Züleyhâ Yusuf’a bir mektup yazmaya başlayınca "Yusuf “diye başladı, "Yusuf ” diye bitirdi. Gördü ki hitaptan öteye geçemiyor. Anladı ki âşkın namesinde ser-nameden öte kelam yok. Ve Züleyha’nın lügatinde “Yusuf”tan öte sözcük yok.. Âşık için yalnız Mâşuk var.

Neden böyle olur?
Neden bir insan durduk yere yazmak ister? Neden yazamayan birisi delirir? Bilinmez. Belki de neden insanın kendisidir. Kendi nedenine bir cevap bulmak için yazar. Enlemlerin ve boylamların arasına sıkıştırılmış dünyada nereye denk düştüğünü merak eder. Derdine bir çare, aşkına bir maşuk, kendine bir ben bulmak ister. Sözcüklerin gelip neden kendisini bulduğunu, içindeki kapıyı çalan elin kime ait olduğunu, ilham dediği gizemin sırrını bilmek ister. Bilemezse delirir.
Belki de bu yüzden Sait Faik, yazmasam delirecektim der.