Bir kitap okudu
405 syf.
·
Puan vermedi
Dünyada onca acının olduğunu bilmek, kendi acıma dair sağlıklı bir bakış açısı kazandıra madı. Yalnızca kendimi güçsüz hissetmeme neden oldu. Dünyada bu kadar çok görünür acı varken, görünmez acılarım yüzünden felce uğramış olmam zavallılıktı. Umutsuzluğum daha da arttı.
Okur Takip Önerileri
Kısa zamanda mümkün olan her şeyi öğrenmiştim. Hatta bazen tekrar yüksek sesle gülebiliyordum. Ama konu savaş olduğunda suskunlaşıyordum. Sırpların içinde bir Müslüman olarak göze çarpmamak en iyisiydi.
Bugüne dek savaşı sadece tarih kitaplarından ve “Rambo” gibi kötü aksiyon filmlerinden biliyordum. Kimse bu deliliği kendisi yaşamadan kavrayamazdı.
Akşam yemeklerinde savaşın bize de sıçrayıp sıçramayacağını tartışıyorduk. Hepimiz iyimserdik ve “Hayatta olmaz!” diyorduk. Sadece savaş deneyimi olan büyükbabam üzgün bir tavırla başını sallıyor ve “Bekleyin! Bizim de başımıza gelecek,” diyordu.
Ders programındaki yazarlardan birine çalışsam, Victor Hugo mesela ya da Peguy. Düşüncesi bile midemi bulandırıyor. Hiçbirinde benimle, yaşadığım şeyle ilgili tek kelime, şu anda hissettiğim şeyi tarif edecek, bu berbat anları atlatmama yardımcı olacak tek satır yok.
Geceye alışık değildim. Daha önce başka gezegenlerde de deneyimlemiştim tabii, ama buradaki geceler şimdiye kadar gördüklerimin en karanlığıydı. En uzunu değil, ama en koyusu, en yalnızı, trajedinin en çok yakıştığı.
Ve o an aşkın ne işe yaradığını anladım.
Aşk hayatta kalmana yardım ediyordu.
Anlam aramayı da unutturuyordu. Aramayı bırakıp hayatı yaşıyordun. Aşk önemsediğin kişinin elini tutmak ve şimdiki zamanda yaşamaktı. Geçmiş ve gelecek yalnızca mitti.
Ardından kadının tarihteki yerini su yüzüne çıkarmaya çalışmıştı. Zor bir işti bu çünkü tarih her zaman savaşların galipleri tarafından yazılmıştı ve cinsiyet savaşlarının galipleri hep erkekler olmuştu. Dolayısıyla kadınlar, o da şanslılarsa, kendilerine yalnızca kenarlarda ve dipnotlarda yer bulmuştu.
Aşk korkunç çünkü sizi müthiş bir güçle içine çekiyor, dışarıdan küçücük görünen, ama içeride mantığınızı alıp götüren dev kütleli bir karadelik gibi. Kendinizi kaybediyorsunuz, benim kaybettiğim gibi, felaketlerin en güzeli, yok oluşların en ateşlisi.
Ve bütün evrende geçerli olan bir kural vardı: Eğer birini kendi tarafına çekmek istiyorsan, yapman gereken şey acısını dindirmekti.
İnsanlar prensip olarak delilerden hoşlanmıyorlar; iyi resim yapan deliler hariç ama onlardan hoşlanmaları için de o insanların ölü olmaları gerekiyor.
Adamın hali burada ölümün hüküm sürdüğünü hatırlattı bana. Burada şeyler eskiyor, bozuluyor, ölüyordu. İnsan yaşamının her yanı karanlıkla sarılıydı. Nasıl başa çıkabiliyorlardı bununla?