Diyorum ki , herkes evinin önündeki çölü süpürmelidir, içerideki çölü dışardansıymış olarak görüyorsa, beklesin ağır ağır dışarı aksın kum tanecikleri; biriksin ve dışarının çölüne bitişsin.
O zaman herkes yine evinin önündeki çölü süpürmeyi sürdürebilir. Oysa, mazim o kadar yeşildi ki ! Zeytinlikler, bağlar, dut ağaçları, kayısı, ayva, erik ağaçları zaman zaman karla kaplansa da ! Aracı yoktu doğayla aramda. Suya mı değilecek ben değerdim, ağaca mı çıkılacak ben çıkardım, göğe mi bakılacak ben bakardım, toprağa mı dokunulacak ben dokunurdum, taş mı koklanacak ben koklardım, ışık demetinde uçuşan tozlar mı izlenecek ben izlerdim, koklanacak mı toz, ay, çilek, taş, hayvan ...Ben koklardım...
Sayfa 226 - Evetest Yayınları
Final Kafası 1
Aklım yine garip bir muamanın tam ortasında.Hayatım bir film şeridi gibi geciyor önümden.Hayır öldüğüm falan yok.Yaşadığımı hissesiyorum.Ve yaşamaya mecal bulmak için yaşadığım bir takım seylerden güç devsiriyorum.Bilirsin işte herkesin hatırlandıkça yüzde tebessüm bırakan anıları vardır.Onların saçaklarına sığınıyorum bu sıkıntı yağmurunda.Babamın geceleri eve dönüşüne astığım bir çift gözün,babam gelince nasıl güldüğünü hatırlıyorum.Göz güler mi? Gülüyordu işte.Kardeşlerimle akşamdan yediğimiz sıcacık yemegin babamin payına düşen kısmı babam gelinceye kadar soğuduğu icin tekrar ısınınca ilk tadı pek kalmıyordu. ama babam çocuklarını bu gece de aç yatırmadığının huzuruyla yediğinden yemek tadını pek önemsemiyordu sanırım. Zaman geçti.Araya mesafeler girdi.Ailem artık birkaç mevsim uzakta.şuan çevremde olan herkesi en fazla iki yıldır tanımanın verdiği güvensizlik,çocukluktan gelen bir asosyallik,sosyal çevreden soyutladı beni.Soyutlandıkça maziye sığınıyorum.Bir nebze nefes alıyorum en azında.Artık hiçbir şey eskisi gibi degil.Dogdugum yerde geceleri tepede ışığı yanan yerı istanbul sanardım.Gündüzleri evler görünmezdi görmek için hep oraya bakardım.şimdi her yer bina bütün manzaralarım renkli renkli duvarlar.pek anlamı olmayan emtialar.Duygular bile.Tanrı bile.Hiçbir sey eskisi gibi degil.Ben bile.Zaman benden masumiyetimi alıp yerine bir robot bıraktı.Emredileni sorgusuz sualsiz yapan bir robot.Zaman başımdaki kılları dokup yüzümde çıkardı.Artık başım parlıyor yüzüm degil.Zaman huzurumu alıp yerine bir tatminsizlik bıraktı.Benim mazim parlak artık geleceğim degil.