Bazen kader ağlarını öyle bir örer ki geçmişteki izlerimizi silebileceğimizi düşünürüz.
Aşk ağır bir senfoni değil,ıslıkla çalınan hafif bir ezgiydi.
Başka insanların hafızalarında da varız ve kendimiz hakkında düşünürken başkalarını çok fazla umursuyoruz.
İnsan başkalarının gözlerini kullanmadan kendisini de,yaptığı işi de tam anlamıyla göremiyor.
Sanatı her zaman yeni şeyler keşfetmeye mecbur edemezsiniz.Bazen durmak ve geçmişi yeniden değerlendirmek gerekir.
Tuhaf değil mi, kendimizi aşağı görsek de bize kayıtsız kalınmasını hazmedemeyiz, tüm hayatımızı birine adarız ama onun bizi harcamasını istemeyiz.
Sayfa 39Kitabı okuyor
Evet, bir insanı esir edebilirsiniz, zorbalıkla mümkün, ama düşlerine, düşüncelerine sahip olamazsınız, onunla bir olamazsınız!
Sayfa 37Kitabı okuyor
İnsan taptığına boyun eğdirip onu teslim almaktan mutludur ancak.
Sayfa 36Kitabı okuyor
Siz hiç duygularınız hakkında düşünür müsünüz?Seviniriz veya üzülürüz,bizi neyin sevindirdiğini veya üzdüğünü biliriz,ama sevinci ve hüznü neredeyse hiç ameliyat masasına yatırmayız.Hele aşk söz konusu olduğunda tek yaptığımız deli gibi koşmaktır.
Dünya annemiz değil bizim.Dünyanın gözünde biricik değiliz…