'İnsan annesi öldüğünde bile ağlamadıysa ne zaman ağlardı ki' diyordum kendi kendime. Hoş böyle bir durumda ağlayamayan bir insanın o saatten sonra gözünden akan iki damla yaşın ne kıymeti harbiyesi olurdu ki?
Sayfa 20Kitabı okudu
İnsan aslında bir daha hiç "anne" diyemeyeceğini öğrendiği an büyüyor. Annemle birlikte çocukluğum da öldü benim ve şundan eminim ki tüm bu yaşadıklarımı dedem olmasa atlatamazdım. Bir de İstanbul...
Sayfa 21Kitabı okudu
Ona baktığın sürece bütün yüklerini sırtlayan ve insanı tarif edilmez bir hafifliğe ulaştıran bir hamaldı, İstanbul.
Sayfa 23Kitabı okudu
Yıllar geçiyor, ülkede boşalan herkesin, her şeyin yeri bir şekilde doluyor, ayrılanlar yeni sevgili buluyor, şehirde ot biten her boşluğun yerine evler yükseliyor, sonu gelen her sayfanın yerini ardındaki alıyor fakat içimdeki o boşluk bir şekilde dolmuyordu.
Sayfa 24Kitabı okudu
Tam manasıyla beni dinleyecek bir canlı var mı ki şu yeryüzünde? Daha seni dinlerken kafasında vereceği cevabı düşünen bir canlı tarafından tam anlamıyla anlaşılmak mümkün müdür?
Sayfa 26Kitabı okudu
Okuduğum her satır gerçekmiş, yaşadığım her şey bir romanmış gibi hissediyordum.
Sayfa 51Kitabı okudu
İnsan bu dünyada âşık olduğu kadının gözyaşlarını görmeden acı çektim dememeli!
Sayfa 82Kitabı okudu
Dünyanın en huzurlu manzarasında kusursuz bir romanı soluksuz okuyor gibiydim...
Sayfa 87Kitabı okudu
Ne garip! İnsan bazen ömrü boyunca ilk kez tamamlandığını düşündüğü an eksik hissediyor ve hayatta ne yaparsan yap yine de bir şeyler eksik kalıyor.
Sayfa 96Kitabı okudu
