Elma
Yaşlanınca iyiden iyiye kıymete biniyormuş yaşamak. Gençken insan her şeyi başka türlü sanıyor zaten.
Sayfa 55 - Doğan KitapKitabı okudu
Ne umarken ne bulduk şu hayatta? Eşit ve özgür bir dünyaydı özlemimiz.
Sayfa 58 - Doğan KitapKitabı okudu
Karanlık bir devlet yatakhanesini andıran bu dünyada, herkese hepimize şöyle demiştin kelimeler olmadan, aşk bir başkaldırı, direnmenin en zarif halidir.
Sayfa 53 - Doğan KitapKitabı okudu
İnsan insanı en çok yoklukta tanır. Yoklukta anlar. Orada sırt verir birbirine. En hüzünlü yokluk, ailesiz çocukların içindedir. Ötesi biraz abartı, biraz yalan.
Sayfa 51 - Doğan KitapKitabı okudu
Her birimiz birbirimizin yalnızlığını hem büyüttük varlığımızla hem un ufak ettik.
Sayfa 50 - Doğan KitapKitabı okudu
Elli yaşına kadar insan, taşlara, tellere, dikenlere takıla takıla kalın bir deri oluşturuyor dünyayla temas eden tüm yüzeylerinde. İnsan hassas, insan camdan. Çok kırılıyor, çok yoruluyor. Çabuk yırtılıyor orta yerinden.
Sayfa 49 - Doğan KitapKitabı okudu
Defne
Bir gün öğretmen olabilirsem, önce insan olmayı öğreteceğim çocuklara.
Sayfa 39 - Doğan KitapKitabı okudu
Ama şimdi uyku. Kâbusların bile hayattan güzel olduğu uyku. Benim artık ben olmadığım. Hiç olmanın yok olmanın unutmanın ve unutulmanın yeri.
Hafif bir baş ağrısı, hafif bir kalp ağrısı, hafif bir sırt ağrısı, hafif bir sızı içinde. İnceden. Susturacaksın. Kimse sevmez sızlayan bir içi. Ne için sızlar ki bir iç? Hiçbir zaman senin olmayacak ve üstelik nasıl olduğunu bile hayal edemediğin bambaşka bir hayat için mi? Susturacaksın. Sızlamak yok, sızlanmak yok, iç yok.