Sevmek, sevilmek! İşte şu dünyada insanın biraz yüzünü güldüren saadet bu nimetten ibaretti.
176 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Ey, hunhar insanlar, neden kıydınız bana?
Ruhum ölmüş, yalnız meydanda vücudum geziyor
Vücudunda mecal kalmamıştı, yine yüzü gülüyordu. Bilmem gülüşü dünyada kendi gibi başkası için can verecek adamlar gördüğünden miydi, yoksa ölümden bir adam kurtardığına sevindiğinden mi?
İşte sen can, ben beden! Sen sevgi, ben gönül! Sen hüzün, ben aşk! Sen güneş gibisin. Yüzüne baktıkça gözlerimi yaşartıyorsun. Ben, gölge gibi senin, yalnız senin ayağının altında sürünüyorum!
İngiliz muhabiri diyor ki:
"İngilizler her şeyi noktası noktasına hesaplamıştı. Toplar, askerler, stratejik mevziler iyice düşünülmüştü; bütün hesaplar tamamdı artık bu ordunun karşısında hiçbir kuvvet dayanamazdı... Fakat biz, yani İngilizler bir noktayı Türk Generali Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ü hesap etmemiştik."
Onların futbol topları yoktu. Çaputları birbirine dolayıp bezden bir top yapmışlardı belki. Onunla da kim bilir kaç kez oynama fırsatı bulmuşladı? Sizce en büyük eğlenceleri neydi? Gökyüzünde sallanan bir uçurtmaları olmuş muydu? Gece yattıklarında neyin hayali ile uyumuşlardı? Hayal kurmak için hiç fırsatları olmuş muydu acaba?
İstihkam yıkıntıları arasında dolaşmakta olduğu sırada bir ağacın altına uzanmış olan bir askerin hali dikkatini çekti ve yanına gidip;
"Ne var evlat" diye sordu.
Nefer hemen yerinden fırlayıp esas duruş vaziyeti aldı. Çünkü sesi tanımıştı. Ama gözleri başka tarafa bakıyordu.
"Gözlerine bir şey mi oldu oğlum?"
O nefer tok sesiyle "Üzülmeyin efendim" diye cevap verdi.
"Benim gözlerim göreceğini gördü" dedi.
Cevat Paşa sessiz sessiz ağlıyordu.