Ağlıyordum, üstelik hıçkıra hıçkıra. Sesimi herkes duysun yaşadıklarımı herkes anlasın istiyordum.
Gözler ruhun pencereleridir.
Sayfa 117 - hayykitapKitabı okudu
Bir ağacı, bir çekirdeğe sığdırır gibi bir hayatı bir ana sığdırmışlardı adeta.
Sayfa 19 - Hayykitap
Ne oluyordu bana bir türlü anlamıyordum. Üstelik içimde de müthiç bir öfke vardı. Canımın acısı bir yana herkese kırgındım. Öncelikle istemediği halde kuzucuğunu sokağa salan anneme. Niye sevmiyordu ki bugün beni.. Bir an sıcağı sıcağına canımın en çok yandığı bu amda beni böyle kanlar içinde görüp vicdanının sızlamasını istedim. Hele gözleri şişene kadar ağlarsa daha da iyi olurdu... Ya diğerleri, niye bir arkadaşım dahi sokağa çıkıp da beni yanına çağırmadı, niye koskoca apartmandan bir amca, bir teyze çıkıp da sabahın bu vaktinde " ne yapıyorsun oğlum orada, düşersin deyip " beni burdan uzaklaştırmadı, ya da yanına çağırıp başımı okşamadı? Niye ama niye bu labirentte yalnız bırakıldım, itildim. Niyeee her şey kalbimi kırıp, ruhumu sızlatmak için böylesine organizeydi?.. Niye ama... Niye!
21. Yüzyılda kuşatılma bölgesel olmuyor, zihinsel oluyor! Savaş insanın beyni kuşatıldığında kazanılıyor!
İnsanlar bir makina değil, bir makinayı kullanan varlıklardır. Ruh ve beden birbirinden tamamiyle ayrı ve yapıları başka başkadır... İnsan ruhunun değişmeyip bedeninin değişmesinin sebebi budur.
Sayfa 114 - hayykitapKitabı okudu
21. yüzyılda kuşatılma bölgesel değil, zihinsel oluyor! Savaş, insanın beyni kuşatıldığında kazanılıyor!
Sayfa 26 - hayykitapKitabı okudu
Bir kişiye denizden bir damla verilmesi, o kişiye denizin verilmesi demek değildir...