Ayaklarımda pranga,
Ve ben bir defter yaprağının tellerinden koparılışındaki seste barınan isyan.
Ellerimde kelepçe,
Ve ben deredeki akıntıya karşı yüzmeye çalışan tek insan.
Hapistim bir hücrede, hücrem dünyaydı.
Herkes hapsolmuştu buraya, Herkes birbirini hapsetmişti.
Fakat ne hapsedilenler farkındaydı hapsedildiklerinin,
Ne hapsedenler farkındaydı hapsettiklerinin.
Bitmeliydi bu tutsaklık, yıkılmalıydı bu kalıplar
Gelmeliydi herkes kendine, silkinmeliydi insanlık
Düşünmek ise tek çözümdü, kurtuluştu kukla olmaktan...