Muhammed Yücel
@mhmmdyucel
muhammedyucel.com
instagram.com/mhmmdyucel_
Kitap yazdı, basmadı... Şiir yazdı, yaktı...
Bir labirentin sonunda mağara buldu, yerleşti orada yaşıyor...
Ankara
11 okur puanı
Kasım 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
240 syf.
·
Puan vermedi
Buğday başkaları çıtırdardı inlercesine,
Soğuk gecelerde anar, hizalardım rüyaları.
Ah keşke, heceye düşen bir damla yaş olsaydım.
Ölümler, acılar, taze her an daha taze sancıları,
Sağır ve ahraz lisanlarla haykırsaydım.
Halleri hallere ve hakikati masiva bedenlere,
Ebem kuşakları saran gökleri karartan geceye,
Evet evet,
Mülteci bir fener
Okur Takip Önerileri
O kadar yoruldu ki; "Yaradılanı Yaratan'dan ötürü sevme" çabası güden kalbim...
O kadar yoruldu ki; "Noksanlıkları pas geçip insanları kucaklama" çabası güden kollarım...
O kadar yoruldu ki; "Bir cümle daha söyleyerek düzeltme" çabası güden dilim...
O kadar yoruldu ki: "Sıkılan dişlerimin ardında saklanma" çabası güden sabrım...
Ve, O kadar yoruldu ki; "Düşünceleri arttıkça sorunların azalacağını" zanneden beynim...
Gün gelecek;
Kalabalık topluluk musallaya yüzünü dönüp; kalp diyecekler, kanser diyecekler, ecel diyecekler, sigara çok içerdi diyecekler, dinlenmezdi ondan diyecekler...
Kimse yorduk demeyecek, kimse benim payım var mı diye düşünmeyecek...
Kimisi iyi adamdı diyecek...
Kimisi bir kaç zaman gözyaşı dökecek...
Kimisi belki kurtulduk diyecek...
Hatta kimisi tabuta bakıp bakıp sövecek...
Aslım, kandaşım, gardaşım toprağa gireceğim güne kadar ne ben paklanacağım, ne de dünya beni paklama çabası güdecek...
Hünkarın Kuyu Başı... (Hikaye/Öykü)
Okumanız ve Değerlendirmeniz dileklerimle...
muhammedyucel.com/2021/02/20/huku...
Şiir yüreğin madenleri içindeki en kara kömürdür...
Şair, mübalağa sanatının yüreği nasırlı işçisidir.
Sevgide mübalağa etmeyenin yüreği nasır tutmaz,
Sevgide mübalağa etmeyen şiir yazamaz...
Konfeksiyon fikir, düşünce ve tercihler neticesinde edinilen canlılığı; hürriyetin ve hakikatin kendisi sanmak ne büyük bedbahtlık... XXI. asrın çağdaşı büyük bir ihtimamla yetiştirilmiş. Ciddi bir küstahlık ve dışa dönüklükle, özüne olan bağlılığı yitirilmiş, ciddi bir ihtimamla kendi ihtivası içinde kaybolmuş bir yığın... İhtirasın göbeğine oturarak tüm kutsallarını Batının kutsallarına rest çeken bir mezarlık kumarbazı... Daha bedbahtı ise; bu İntelijensiya tarafından yetiştirilenler...
En ufak tepkide korkuların arasında bocalayarak bahane üretmeye hazır bir makineden farksız. Enerjisini ta mektep sıralarından itibaren üretimden ziyade bahanelere harcama düsturunu edinmiş ve fikirleri iğdiş edilmiş birer tecessüs...
Ve yok; ne varlığı ne de istikbali.
Hazır lokmalarla doyuyor, abes oyuncaklara kanıyor. Varlığını metalarla kanıksıyor, kendinden bile şüphe duymaktan bir fersah öteye kaçıyor...
İştihaları, hevesleri ve tatminleri; kendini prangalar altında şüpheden ve hakikatten alıkoyuyor.
Oysa; "Şüphe" , istikbalin ve hakikatin reçetesi... "Şüphe", varlığı ispatın ta kendisi...
Şüphe eden arar, Şüphe eden hakikate giden yolun esrarlı dumanlarını tarumar etmek için somuttan sıyrılır... Beyin somutluğun mabedi, kalp ise soyutluğu meftunudur...
Marifet, beynin kıvrımları arasına, kalbin hayran olduğu soyutluğu enjekte etmekte saklıdır...
Salgın hastalıklardan, kanserden, veremden daha kötü bir hastalık varsa oda "Can Sıkıntısı"dır...
Biyolojik hasta en kötü ihtimalde kendi ölür...
Lakin canı sıkılan gücüyle orantılı olarak ya ölür, ya öldürür ya da öldürtür....
Hemen herkes; kendi kafasının içinde var ettiği ya da kendisine örnek aldığı; ahlaklı, dürüst, zengin, bilgili veya güçlü... bir insan olmanın hülyalarıyla yaşar.
Olamamasının tek nedeni; 86.400 saniyelik bir günün ortalama 28.800 saniyesini uykuya, geriye kalan tüm saniyelerini de sadece hülyalara ayırmasıdır...
Fikir de tıpkı demir misali bir elementtir yavrucuğum.
Küllükte bekleyen paslı kazma olması da, barutu ateşleyecek yağlı bir tetik olması da senin elinde...
Bir girift gizem sancıyor bedenimde.
Akrep yelkovanı kıskacıyla yakalıyor.
Değil miydi zaten üç damla.
Değil miydi kaçışı imkansız pranga.
Appaloosa gibi benekleri vardı kalbin.
Huyu da benzerdi, gizlenirdi ardında tenin.
Saplanınca sineye doğrultulmuş acı,
Saplanınca kemankeş ellerde gizlenen damga.
Kırıldı usulca zincirleri prangaların.
Çözüldü girift oyunları kukumavların.
Hantal bilekleri kesmek lazımdı sonra,
Susturmalıydı umarsızca çalan tamtamları,
ve şehrin kesik sokak haykırışlarını.
Bir çiğ tanesine dayanmalıydı anlamlar.
İblis, zebaninin kıskacına gark olmalıydı.
Maziye dair ne varsa kalbin ortasında;
Birer birer küflü hatıralara konmalıydı.
İkircikli hülyalara gerçeğin tokmağı vurulunca,
Mehtap usulca sokulup kulaklara fısıldadı,
İşte bakın; iğdiş edildi tüm dalaşmalar,
Bakın; iğdiş edildi tüm kara tomruklar... 23.11.2020