Hayat güzeldi, huzurluydu ve tüm umutsuzluklar umuttan doğuyordu.
Ne yazık ki insan kendini sözcüklerin içine olduğu gibi koyamıyor; koyabilse ne iyi olurdu, karşı gelindi mi, sözcük savunurdu kendini ya da yok olurdu...
... oysa ben bütün vaktimi, bütün vaktimden daha çoğunu, yeryüzünün bütün vakitlerini sana ayırmak istiyorum, seni düşünmek, seni yaşamak için..
Gülünç denecek kadar acınacak insanlarız..!
"Düşsüz uykular gibi ağır, can-sıkıcı, yorucu.."