Hayatımda okuduğum en güzel, en etkileyici kitaplardan biriydi Ölü Ozanlar Derneği. Elimde aldığımda ne bırakmak istedim ne de bitmesini istedim. Beni içine aldı ve sanki ben de bir Welton Akademisi öğrencilerinden biri oldum. Kitapta en sevdiğim karakter şüphesiz ki okulun edebiyat öğretmeni Bay Keating oldu. Çünkü toplumun, sistemin ve ailelerin öğrencilere uyguladıkları baskı sonucu öğrencileri bir nevi robotlara çeviren bu düzene bir başkaldırı niteliğinde derslerini işlemekte ve öğrencilere bir umut kaynağı olmaktaydı. Okulu bitirip öğretmen olduğum zaman kesinlikle Bay Keating gibi bir umut olacağım. Bu kitapta herkes kendinden bazı şeyler bulabilir ve ders çıkarabilir. Beni hüsrana uğratan bir tek şey vardı: kitabın sonu. Hep güzel bitmesini beklemiştim ama çok üzüldüm. Kitap baştan sona kadar harikaydı. Anlatımı, konusu özellikle alışılageldik kitaplar gibi değildi. Mutlaka okumanızı öneririm.
