Bazi sayfalarda gozlerimden yaslar süzüldü.
Sayfa yapisi ve puntalar cok uygun olmasina ragmen, anlatilan anilar o kadar agirdi ki, araya baska kitaplar alma ihtiyaci duydum.
Kitabın son sayfasındaki şu cümleyi yazmak isterim:
"Ah yavrum, Bunca acıdan sonra insanlar birbirine merhamet edecek sanıyorduk. Birbirlerini sevecekler. Bundan hiç kuşkumuz yoktu. Zerre kadar...
Ah pırlantam benim... Insanlar eskisi gibi birbirinden nefret ediyor. Yine öldürüyor. Benim akıl sır erdiremedim bu. Peki Kim bunlar? biziz. Biz..."
Savaştan sonra uzun zaman gökyüzünden korktum, başımı kaldırıp göğe bakmadım. Sürülmüş toprak görünce korktum. Oysa ekin kargaları telaşsız geziyordu artık üzerinde. Kuşlar savaşı çabuk unuttular...
1978-2004